Εκδήλωση της Νεολαίας Συνασπισμού: «Ακροδεξιά στην κυβέρνηση, φασιστική βία στις γειτονιές»

Την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου στις 7μμ, στο στέκι της Νεολαίας Συνασπισμού (Θεμιστοκλέους 52)

Η Επιτροπή Μεταναστευτικού της Νεολαίας Συνασπισμού οργανώνει εκδήλωση-συζήτηση για την αναβάθμιση της ακροδεξιάς, τις καθημερινές ρατσιστικές επιθέσεις στις γειτονιές της Αθήνας και την υπόθαλψη των φασιστικών συμμοριών από την αστυνομία.

Παρεμβαίνουν οι:

-Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, συντακτική ομάδα RedNotebook
-Μουσταφά Χαϊνταρί, θύμα ρατσιστικής επίθεσης και αντιπρόεδρος του αφγανικού συλλόγου ΝΟΥΡ
-Χρήστος Ρουμπάνης, κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα και μέλος της αντιφασιστικής πρωτοβουλίας ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Συναυλία συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΕ

Αγώνας – Αλληλεγγύη – Αξιοπρέπεια
Συναυλία Συμπαράστασης στον Αγώνα των Εργαζομένων στον Τύπο
ALTER / ΔΟΛ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / ΕΡΤ / Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012 – Κλειστό γήπεδο μπάσκετ Περιστερίου 

Γιαννιτσών 81 & Τζ.Κέννεντυ, έναρξη στις 7 μ.μ.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:

Σπ. Γραμμένος – Π. Δουρδουμπάκης – Αλ. Εμμανουηλίδης & Μ. Παπαγεωργίου – Μ. Ζαμάνη & The Angry Birds – Π. Θαλασσινός – Χρ. Θηβαίος – Κ. Θωμαΐδης – Illegal Operation – Alexis K. & Θ. Αναστόπουλος – Ε. Κουνενή – Γ. Κούτρας – Γ. Λεκόπουλος & Μ. Μεναχέμ – Lolek – Δ. Μητσοτάκης & Οι Ευδαίμονες – Θ. Μικρούτσικος – Mode Plagal – Π. Μουζουράκης – Λ. Παπαδόπουλος – Radiosol – Σπυριδούλα – Υπεραστικοί

Πρόσβαση στο κλειστό Περιστερίου:

Βρίσκεται κοντά στην διασταύρωση της Λεωφόρου Καβάλας (Αθηνών-Κορίνθου) και Θηβών. ΧΑΡΤΗΣ

1. Από Αθήνα – Γραμμή ΜΕΤΡΟ Αγ. Δημήτριος – Αγ. Αντώνιος – στο  Τέρμα Αγ. Αντώνιος Περιστερίου παίρνουμε το λεωφορείο 821 (Αγ. Αντώνιος – Αγ. Αναστασία) και κατεβαίνουμε στη στάση ΓΗΠΕΔΟ ή εναλλακτικά από τον Αγ. Αντώνιο περπατάμε 10 λεπτά μέσω Σοφοκλή Βενιζέλου προς Αγ. Τριάδα και γήπεδο.
2. Όσοι έρχονται από Δυτικές συνοικίες και Πειραιά – Λεωφοριακή γραμμή 703 (Μέσω Θηβών– Στάση Κέννεντυ, επί της Θηβών www.oasa.gr

Ταμέρ Φουάντ: Θα πάμε στην Ταχρίρ για να ξαναρχίσουμε την επανάσταση

*Αναδημοσίευση από το  blog του Γιάννη Αλμπάνη

Μια μέρα πριν από την πρώτη επέτειο της επανάστασης που έφερε το τέλος του Μουμπάρακ, φαίνεται ότι και πάλι στην πλατεία Ταχρίρ θα συμπυκνωθούν τα διλήμματα που αντιμετωπίζει η Αιγυπτιακή κοινωνία. Από τη μια μεριά, οι στρατιωτικοί και η ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (που μόλις θριάμβευσε στις βουλευτικές εκλογές) καλούν τον κόσμο να έρθει στην πλατεία για να γιορτάσει τη «νίκη της επανάστασης». Από την άλλη, τα κινήματα της επαναστατικής νεολαίας καλούν το λαό να διαδηλώσει στην Ταχρίρ και να παραμείνει στην πλατεία μέχρι να δοθεί τέλος στη στρατιωτική διακυβέρνηση.
Συνάντησα τον εικοσιπεντάχρονο Ταμέρ Φουάντ στο κέντρο του Καϊρου. Ο Φουάντ είναι ακτιβιστής του Κινήματος Νεολαίας 6 Απρίλη, της σημαντικότερης οργάνωσης της Αιγυπτιακής επαναστατικής νεολαίας. Νομίζω ότι η συζήτηση μαζί του αναδεικνύει με ενάργεια τις αντιλήψεις πολλών ακτιβιστών του κινήματος της Ταχρίρ

Γιάννης Αλμπάνης, Κάιρο 24/1/2012

Ένα χρόνο μετά την επανάσταση, τι άλλαξε και τι παραμένει το ίδιο στην Αιγυπτιακή κοινωνία;

Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τι έχει κάνει η επανάσταση για μας; Τίποτα μέχρι τώρα. Όποιος λέει τη γνώμη του, εξακολουθεί να συλλαμβάνεται.  Μετά τις 11 Φλεβάρη (ΣτΣ ημέρα της πτώσης του Μουμπάρακ) δεκαέξι χιλιάδες πολίτες έχουν περάσει από στρατοδικεία. Στην εξουσία είναι ακόμα το παλιό καθεστώς. Για την ακρίβεια, δεν πρέπει να λέμε το «παλιό καθεστώς» γιατί είναι το ίδιο καθεστώς που υπήρχε και πριν. Όσα συνέβησαν στην οδό Μοχάμανεντ Μαχμούντ (ΣτΣ τον περασμένο Νοέμβριο η οδός Μοχάμεντ Μαχμούντ που οδηγεί στο Υπουργείο Εσωτερικών, υπήρξε το θέατρο των αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών), το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις παραμένουν παράνομες, η συνεχής βία κατά των διαδηλωτών, με κάνουν να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κάναμε την επανάσταση. Για να μας συλλαμβάνουν αν διαδηλώνουμε;

Τι πιστεύεις όμως για τις πρόσφατες εκλογές; Η γενική αίσθηση είναι ότι επρόκειτο για τις πιο δημοκρατικές εκλογές στην νεότερη πολιτική ιστορία της Αιγύπτου. Αυτό δεν σηματοδοτεί μια πραγματική αλλαγή;

Προσωπικά, δεν πιστεύω σε οτιδήποτε συμβαίνει κάτω από την εξουσία του SCAF (ΣτΣ πρόκειται για το κυβερνών Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων, με επικεφαλής τον στρατηγό Μοχάμεντ Ταντάουι). Από μια άλλη σκοπιά, ήταν όντως οι πιο δημοκρατικές εκλογές που έχουν γίνει ποτέ στην Αίγυπτο. Ωστόσο, υπήρξαν και πολλές παραβιάσεις της εκλογικής νομοθεσίας. Για παράδειγμα, η προεκλογική καμπάνια έπρεπε να σταματήσει 48 ώρες πριν το άνοιγμα των καλπών. Τελικά, κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έγινε, αλλά και κανένας δεν προσπάθησε να επιβάλει τους κανόνες. Ενώ γινόταν καμπάνια ακόμα και μέσα στα εκλογικά τμήματα, ούτε ο στρατός, αλλά ούτε και η αστυνομία έκαναν τίποτα για να τη σταματήσουν.

Όπως και να έχει, η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Τι πιστεύεις ότι θα κάνουν τώρα; Θα πιέσουν το SCAF για να επιταχυνθεί η δημοκρατική μεταβίβαση της εξουσίας ή θα αναζητήσουν ένα συμβιβασμό μαζί του στη βάση της νομής της εξουσίας;

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν δρα. Αντιδρά στα γεγονότα. Θα περιμένουν να δουν τι θα γίνει στις 25 Γενάρη, και μετά θα εκφράσουν την άποψή τους. Στη συνέχεια, μπορούν πολύ εύκολα να αλλάξουν αυτό που θα πουν αρχικά.  Ας θυμηθούμε τι είχε γίνει στην αρχή της επανάστασης, στις 25 Γενάρη πέρσι. Αρχικά, η Αδελφότητα δήλωσε ότι δεν θα συμμετάσχει στην κινητοποίηση της Ταχρίρ. Έπειτα, και όταν πια είχε γίνει φανερό ότι η κινητοποίηση θα νικούσε, ένωσε τις δυνάμεις της μαζί μας. Σήμερα, η ηγεσία της Αδελφότητας λέει ότι στην επέτειο της 25ης Γενάρη πρέπει να γιορτάσουμε (ΣτΣ την πτώση του Μουμπάρακ) και όχι να διαμαρτυρηθούμε (ΣτΣ για τη συνέχιση της στρατιωτικής διακυβέρνησης). Η νεολαία όμως της Αδελφότητας είναι άλλη υπόθεση. Οι νεολαίοι θα είναι στην πλατεία για να διαδηλώσουν μαζί μας και να περιφρουρήσουν την κινητοποίηση. Αν η κινητοποίηση αποκτήσει δυναμική, η ηγεσία της Αδελφότητας θα δηλώσει και πάλι ότι συμμετέχει. Σε ό,τι αφορά τώρα τη σχέση της Αδελφότητας με το SCAF, όλοι πλέον συζητάνε για τη συμφωνία που έχουν συνάψει τα δύο μέρη για τη μεταβίβαση της εξουσίας. Η Αδελφότητα ήταν το πρώτο πολιτικό κόμμα που έκανε λόγο για «ασφαλή μεταβίβαση της εξουσίας». Αλλά αν τα καταφέρουμε, θα ξεχάσουν τα περί ασφαλούς μεταβίβασης, και θα στηρίξουν τους στόχους μας, δηλαδή την πλήρη απαλλαγή της χώρας από τη στρατιωτική εξουσία.

Άκουσα απλούς ανθρώπους που ζουν από τον τουρισμό να σας κατηγορούν, εσάς την επαναστατική νεολαία, ότι υπερβάλλετε, ότι έχετε γίνει πολύ βίαιοι απέναντι στην αστυνομία, ότι καταστρέφετε τον τουρισμό, και ότι από τη στιγμή που έπεσε ο Μουμπάρακ, πρέπει να μπει ένα τέλος στην επανάσταση. Τι απαντάτε σε αυτούς τους ανθρώπους;

Σήμερα οι Αιγύπτιοι αισθάνονται αποπροσανατολισμένοι. Τι πρέπει να κάνουν; Να συνεχίσουν τις διαδηλώσεις ή να τις σταματήσουν; Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι έχουν κουραστεί με την επανάσταση. Δεν διαφωνούν με τους σκοπούς της, αλλά θέλουν να γυρίσουν στις δουλειές τους, να πάρει πάλι μπρος η οικονομά, να επιστρέψει ο τουρισμός στο προηγούμενο επίπεδο του. Αλλά ποιος θα έρθει να επενδύσει όσο το SCAF είναι στην εξουσία; Κανείς. Το SCAF πρέπει να φύγει για να υπάρξει επανεκκίνηση της οικονομίας. Οι στρατιωτικοί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της οικονομικής δυσπραγίας. Αν φύγουν, όλα θα αλλάξουν. Αυτό προσπαθούν να κρύψουν τα media που διαρκώς παραπληροφορούν και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Σε ό,τι αφορά τώρα τη βία, έχουμε κάθε δικαίωμα στην αυτοάμυνα, στην προστασία του εαυτού μας και των αδελφών μας που στέκονται δίπλα μας.

Ναι, αλλά το SCAF σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξη τύπου σας κατηγόρησε ότι εσείς ξεκινήσατε τις βιαιότητες στην οδό Μοχάμεντ Μαχμούντ.

Ας κάνουμε μια σύγκριση της αστυνομίας με τη νεολαία. Τι όπλα έχουμε εμείς και τι έχει η αστυνομία. Λένε ότι ξεκινάμε εμείς τη βία. Πώς την ξεκινάμε; Με το τίποτα; Απλώς υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα μας να παραμείνουμε στην πλατεία. Άσε με να μείνω στην πλατεία, άσε με να πω τη γνώμη μου, άσε με να κάνω αυτό που θέλω, και όλα θα κυλίσουν ήρεμα. Αλλά αν μού επιτεθείς, θα προστατεύσω τον εαυτό μου. Δεν υποστηρίζω τους εμπρησμούς των κτιρίων. Τι έχουν όμως να πουν για όσα υπέφεραν οι αδελφές μας στην πλατεία; Τι έχουν να που για το κορίτσι που το ξεγύμνωσαν και το ξυλοκόπησαν οι αστυνομικοί στη Ταχρίρ; Αν συμβεί ξανά κάτι τέτοιο, δεν θα κουβεντιάσω για βία. Θα πάω να τους σταματήσω, έστω και αν το πληρώσω με τη ζωή μου. Δεν με ενδιαφέρει τι θα γίνει, αλλά δεν θα ξαναγγίξεις τα κορίτσια, δεν θα ξαναγγίξεις τις αδελφές μας. Μη με ρωτάς λοιπόν τίποτα για βία, όσο κάνουν όλα αυτά στις αδελφές μας.

Ποια θα είναι η στρατηγική του Κινήματος 6 Απρίλη από εδώ και πέρα; Θα κάνετε κάλεσμα στον κόσμο να παραμείνει στην Ταχρίρ και μετά τις 25 Γενάρη για να συνεχιστεί η διαδήλωση;

Δεν πρόκειται απλά για μια διαδήλωση. Η 25η Γενάρη δεν είναι μια μέρα για να την περάσουμε στην πλατεία πίνοντας καφέ και κάνοντας πλάκα με τους φίλους μας. Στις 25 Γενάρη θα πάμε στην Ταχρίρ για να συνεχίσουμε την επανάσταση, ή μάλλον για να ξαναρχίσουμε την επανάσταση. Ό,τι συνέβη μέχρι τώρα δεν ήταν επανάσταση, αλλά κάτι που απλώς έκανε τον κόσμο να συνειδητοποιήσει τα δικαιώματα του. Η πραγματική επανάσταση θα αρχίσει στις 25 Γενάρη.

Δεν φοβάσαι την αστυνομική βία; Τόσοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν, τόσοι έχασαν τα μάτια τους…

Δεν έχω τίποτα να χάσω. Το μόνο που έχω να χάσω είναι η πατρίδα  μου. Και η πατρίδα μου αξίζει να πεθάνω γι’ αυτή, να χάσω τα μάτια μου γι’ αυτή, να χάσω τα πάντα για αυτή. Τώρα είναι η τελευταία μας ευκαιρία να μείνουμε ζωντανοί. Γι’ αυτό θα μείνουμε στην πλατεία.

Συναυλία αλληλεγγύης στους απεργούς εργάτες της χαλυβουργίας από τους φοιτητικούς συλλόγους

Ενενήντα τρία χρόνια από την εξέγερση των Σπαρτακιστών

Η εξέγερση των Σπαρτακιστών ή αλλιώς εξέγερση του Ιανουαρίου, ξεκίνησε στις 5 Ιανουαρίου του 1919 και έληξε, βουτηγμένη στο αίμα, μια εβδομάδα αργότερα. Επρόκειτο για μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε εμφύλια ένοπλη σύρραξη, η οποία θεωρείται ως το σημείο λήξης της Γερμανικής Επανάστασης (1918-1919).

Το 1919 η κυβέρνηση της Βαϊμάρης αναδύθηκε μέσα από την επανάσταση της Γερμανίας και αντικατέστησε την κυβέρνηση της μοναρχίας. Η χώρα ήταν διχασμένη όμως μεταξύ της εικονικής εξουσίας της κυβέρνησης και της πραγματικής εξουσίας των συμβουλίων των εργαζόμενων, στρατιωτών και ναυτών που ήταν παρόμοια με τα ρωσικά σοβιέτ.

Αφορμή για την εξέγερση αποτέλεσε η αποπομπή του επικεφαλής της Αστυνομίας του Βερολίνου και μέλους του Ανεξάρτητου Σοσιολδημοκρατικού Κόμματος (USPD), Emil Eichhorn, από το «Συμβούλιο των Αντιπροσώπων του Λαού», του οποίου οι πολιτικές ελεγχόταν κυρίως από τον Friedrich Ebert του Σοσιολδημοκρατικού Κόμματος (SPD), από την αποχώρηση του USPD από την επιτροπή τον προηγούμενο Δεκέμβριο.

Ο Eichhorn είχε αρνηθεί να σηκώσει τα όπλα εναντίον απεργών κατά τις αναταραχές της παραμονής των Χριστουγέννων, κάτι που για τον Friedrich Ebert τον κατέστησε αναξιόπιστο για τη θέση που κατείχε. Με το άκουσμα της είδησης, ομάδες εργατών έστησαν οδοφράγματα στους δρόμους του Βερολίνου, ενώ κατέλαβαν μια εφημερίδα στην οδό Kochstraße.

Σύντομα ενώθηκαν μαζί τους και απέκλεισαν αρκετές οδούς στην περιοχή όπου στεγάζονταν πολλές εφημερίδες, μεταξύ των οποίων και το επίσημο όργανο του SPD, Vorwärts, το οποίο δημοσίευε άρθρα εχθρικά προς το κίνημα των Σπαρτακιστών από το προηγούμενο φθινόπωρο. Η ηγεσία του USPD αλλά και του Κομουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD ή πρώην Λεγεώνα του Σπάρτακου) αποφάσισαν να στηρίξουν τις ενέργειες των εργατών και κάλεσαν για γενική απεργία στο Βερολίνο στις 7 Ιανουαρίου.

Ανταποκρίθηκαν 500.000 άνθρωποι οι οποίοι κατέκλυσαν το κέντρο του Βερολίνου εκείνο το Σαββατοκύριακο. Τις επόμενες δυο μέρες ωστόσο, η ηγεσία της απεργίας, η αποκαλούμενη Επαναστατική Επιτροπή, απέτυχε να συμφωνήσει στον τρόπο συνέχισης των κινητοποιήσεων, με άλλους να ζητούν ένοπλη στάση και άλλους να ζητάνε διαβουλεύσεις με τον Ebert.

Οι εργάτες εξοπλίστηκαν παρόλα αυτά. Διχογνωμίες υπήρχαν ακόμα και στο εσωτερικό του Κομουνιστικού Κόμματος. Ο Karl Liebknecht, αντίθετα με την Rosa Luxemburg, ζητούσε την βίαια ανατροπή της κυβέρνησης του Ebert, για να μην απομακρυνθεί από τους εργάτες που ούτως ή άλλως αυτό σκόπευαν να πράξουν.

Την ίδια ώρα, μέλη του KPD επιχείρησαν να πάρουν με το μέρος τους τα τάγματα που στάθμευαν στο Βερολίνο, χωρίς ωστόσο να σημειώσουν επιτυχία. Στις 8 Ιανουαρίου, το Κομουνιστικό Κόμμα αποχώρησε από την Επαναστατική Επιτροπή, κατόπιν πρόσκλησης του Friedrich Ebert από το USPD, για συνομιλίες. Την ίδια ώρα, υπέπεσε στην αντίληψη των εργατών φυλλάδιο της Vorwärts με τον τίτλο «Η ώρα της εκδίκησης φτάνει!» που ανέφεραν επίσης τις παραστρατιωτικές οργανώσεις Freikorps, οι οποίες είχαν ταχθεί κατά της δημοκρατίας και αντιτάχθηκαν στην κυβέρνηση της Βαϊμάρης.

Η κυβέρνηση του SPD είχε προσλάβει τα Freikorps για να καταστείλει τους απεργούς, ύστερα από διαταγή του Ebert προς τον υπουργό Άμυνας Gustav Noske, στις 6 Ιανουαρίου. Η Επαναστατική Επιτροπή διέκοψε τις συνομιλίες με το SPD και η Λεγεώνα των Σπαρτακιστών κάλεσε τα μέλη της να λάβουν μέρος στις ένοπλες μάχες. Την ίδια μέρα, ο Ebert διέταξε τα ακόμα εξοπλισμένα με όπλα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Freikorps να επιτεθούν στους εργάτες. ΟΙ παραστρατιωτικοί, λόγω της υπεροχής του εξοπλισμού τους, σύντομα επανακατέλαβαν τους δρόμους και τα κτίρια του Βερολίνου.

Πολλοί εργάτες παραδόθηκαν – κάτι που δεν απέτρεψε τους πρώην στρατιώτες από το πυροβολήσουν εκατοντάδες εξ αυτών. Κατά τις μάχες έχασαν τη ζωή τους πλήθος πολιτών, ο αριθμός των οποίων παραμένει αδιευκρίνιστος. Τα Freikorps συνέλαβαν επίσης τον Karl Liebknecht και τη Rosa Luxemburg, τους οποίους και εκτέλεσαν στη συνέχεια. Όσο για τη φιλελεύθερη δημοκρατία της Βαϊμάρης, κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος της Γερμανίας (NSDAP) του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία.

αναδημοσίευση από το  TVXS.GR

Ανοιχτή επιστολή για την παναττική απεργία από τη συνέλευση των Χαλυβουργών

«Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Σου απευθύνουμε θερμό ταξικό χαιρετισμό. Το 2012 μπορεί να γίνει η «δική μας χρονιά», της εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης. Δεν πρέπει να χάσουμε ούτε λεπτό, είναι η ώρα της οργάνωσης και της δράσης. Συνεχίζουμε αταλάντευτα την απεργιακή μας κινητοποίηση που ξεκινήσαμε στις 31 Οκτώβρη, χωρίς να μας φοβίζουν οι απολύσεις και οι εκβιασμοί της εργοδοσίας. Θα συνεχίσουμε μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας. Να γυρίσουν πίσω οι απολυμένοι και να συνεχίσουμε να δουλεύουμε όλοι με τα ωράρια και τα μεροκάματα που προβλέπονται από τις συμβάσεις μας. Για μας δεν υπάρχουν απολυμένοι και μη, είμαστε όλοι απολυμένοι, με αυτό το πνεύμα παλεύουμε.

Ο αγώνας μας στηρίζεται απ’ όλη την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, με ένα πρωτόγνωρο κύμα έμπρακτης αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Εχει προκαλέσει το θαυμασμό όλων των εργαζομένων και της νεολαίας. Απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας και από το εξωτερικό έρχονται μηνύματα συμπαράστασης. Ολοι οι τίμιοι εργάτες, ακόμα και εκείνοι που αντιμετωπίζουν με φόβο και δυσπιστία τους αγώνες, ή δεν πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα τους, τον θεωρούν δικό τους αγώνα. Καταλαβαίνουν ότι μια νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων. Θα δημιουργήσει αυτοπεποίθηση, αγωνιστικό κλίμα, καλύτερες προϋποθέσεις ώστε το παράδειγμα της Χαλυβουργίας να το ακολουθήσουν και άλλοι χώροι δουλειάς.

Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Τα μέτρα που πήρε ο Μάνεσης δεν αφορούν μόνο τη Χαλυβουργία. Ηδη έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται σε αρκετούς χώρους, σε πολλούς κλάδους. Ο στόχος είναι να γενικευτούν σε όλους τους χώρους. Μπροστά μας έρχεται βαρύς χειμώνας και πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγάλους, σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Το μαύρο μέτωπο ΕΕ, εργοδοσίας και κυβέρνησης, μας ετοιμάζει μια χρονιά χειρότερη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αλλάζει με σιχτιρίσματα και αναμονές, με κοινωνικούς διαλόγους, ούτε με ατομικές προσπάθειες. Αυτό ο καθένας μας το γνωρίζει.

Δεν αλλάζει, όμως, ούτε και με τους αγώνες που ξέραμε μέχρι τώρα. Απαιτεί να οργανωθούμε σε όλους τους χώρους δουλειάς, να συγκροτήσουμε γερά κλαδικά συνδικάτα, με στηρίγματα σε όλους τους χώρους δουλειάς, εργοστασιακά σωματεία, σωματειακές επιτροπές. Απαιτεί αλλαγή των συσχετισμών σε όλους τους χώρους. Να τελειώνουμε με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που είναι με την πλευρά της εργοδοσίας, που ταυτίζει το δικό μας συμφέρον με αυτό της εργοδοσίας. Εμείς, όμως, γνωρίζουμε από την πείρα μας ότι τέτοιο πράγμα δεν μπορεί να υπάρξει. Απαιτεί κάθε αγώνας να στηρίζεται απ’ όλους τους εργαζόμενους όπως ο δικός μας αγώνας. Χωρίς αυτά δύσκολα θα αντιμετωπίσουμε τα νέα κυβερνητικά αντεργατικά μέτρα του 2012, που είναι ακόμα χειρότερα από αυτά που πήγε να περάσει ο Μάνεσης στη Χαλυβουργία.

Σας καλούμε να πάρετε στα χέρια την υπόθεση της παναττικής – πανεργατικής απεργίας στις 17 Γενάρη, που αναγκάστηκαν να αποφασίσουν τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής. Να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς σε όλους τους κλάδους. Να αποτελέσει την απαρχή σκληρών αγώνων που πρέπει να οργανώσουμε μέσα στο 2012, με πρωτοπόρους τους βιομηχανικούς εργάτες. Για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, για να ανατρέψουμε μια σειρά άλλα που έχουνε παρθεί, να περάσουμε στην αντεπίθεση μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας όλο τον πλούτο που μας ανήκει. Να δείξουμε τη δύναμή μας, ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου, «ότι χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά, ότι μπορούμε χωρίς αφεντικά».

Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Με τη συμμετοχή σου στην απεργία προσφέρεις την καλύτερη αλληλεγγύη στον αγώνα μας, βοηθάς όμως και τον εαυτό σου. Αν χάσουμε εμείς θα χάσεις και εσύ. Αν κερδίσουμε εμείς θα κερδίσεις και εσύ, θα κερδίσουμε όλοι μας. Στις 17 Γενάρη δεν απεργείς μόνο για μας αλλά και για τον εαυτό σου, για ολόκληρη την τάξη μας, ενάντια και στο δικό σου εργοδότη, ενάντια συνολικά στην τάξη των εργοδοτών. Ηρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από μας, στους νεκρούς του αγώνα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με υπερηφάνεια στα μάτια, λέγοντάς τους ότι δε γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε. Εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε όλο αυτό το διάστημα. Στηριζόμαστε απ’ όλους τους εργαζόμενους και αυτό μας δίνει κουράγιο, μας μεγαλώνει την ευθύνη. Τώρα είναι η ώρα όλοι μαζί, εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά με μπροστάρηδες τους εργάτες. Ζήτω η εργατική αλληλεγγύη. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι πριν απ’ όλα νίκη όλων των εργατών!»

Συνέντευξη του Μάικλ Χάρντ στην Ενέδρα

Ο Μάικλ Χαρντ είναι αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος, ιδιαίτερα γνωστός για τα βιβλία «Αυτοκρατορία», «Πλήθος: Πόλεμος και δημοκρατία στην εποχή της αυτοκρατορίας» και «Κοινοπολιτεία», που έγραψε μαζί με τον Τόνι Νέγκρι, τα οποία από πολλούς έχουν χαρακτηριστεί ως «τα κομμουνιστικά μανιφέστα του 21ου αιώνα».

Τη συνέντευξή πήραν ο Χρήστος Σίμος και ο Δημήτρης Καραμάνης

 

Πώς σχετίζεται η πλατεία Ταχρίρ με το κίνημα του Occupy Wall Street στις ΗΠΑ;

Τόσο οι εξεγέρσεις σ’ ολόκληρη τη Β. Αφρική όσο και το κίνημα Occupy στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτυπώνουν την κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οι πλατείες της Αιγύπτου, της Ελλάδας, της Ισπανίας αλλά και των ΗΠΑ, προβάλουν ξεκάθαρα το αίτημα για άμεση δημοκρατία και αυτό-οργάνωση των κοινωνιών, μέσα σ’ ένα οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο ασφυκτικό, μέσα σ’ ένα περιβάλλον κρίσης όπου ακόμα και τα στοιχειώδη κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα αμφισβητούνται από την πλευρά των κυρίαρχων δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό, οι κυβερνήσεις τεχνοκρατών στην Ελλάδα και την Ιταλία έρχονται να επιβεβαιώσουν την πλήρη αποτυχία του θεσμού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Το ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει επικεφαλής τον Παπαδήμο και η Ιταλία τον Μόντι, αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη πως σε αυτή την φάση οι κυρίαρχοι δεν έχουν καμία έγνοια να κρατήσουν ακόμα και τα στοιχειώδη προσχήματα.

Τα κινήματα των πλατειών φαίνεται να έχουν δώσει μια νέα πνοή διεθνώς, αναζωογονώντας την ελπίδα για κοινωνική αλλαγή, καθώς τόσο η απήχηση τους όσο και οι νέες μορφές οργάνωσης που έφεραν στο προσκήνιο άνοιξαν νέες προοπτικές. Ωστόσο, είναι φανερό πως το εργατικό κίνημα είναι σε υποχώρηση. Κατά πόσο είναι εφικτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός χωρίς την εμπλοκή του εργατικού κινήματος;

Ο τρόπος με τον οποίο οργανώνονται οι διαδικασίες του κινήματος των πλατειών –άμεση δημοκρατία, οριζόντιες αντιεραρχικές δομές, αυτοοργάνωση-, συνιστά μια εναλλακτική πρόταση για τον μετασχηματισμό του εργατικού κινήματος, το οποίο είναι καθηλωμένο σε «παραδοσιακές» οργανωτικές δομές. Το εργατικό κίνημα όντως είναι απών από αυτές τις διαδικασίες, με εξαίρεση το Occupy Oakland, στο οποίο ο τόνος δόθηκε από τις γενικές απεργίες των συνδικάτων. Με την ανάπτυξη του κινήματος των πλατειών, είναι εμφανής η σύγκρουση μεταξύ των «παραδοσιακών» και των «νέων» λογικών. Σε τελική ανάλυση, θα έλεγα ότι το Occupy επιχειρεί να εμφυσήσει αυτή τη νέα κινηματική κουλτούρα στο πεδίο των συνδικάτων.

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός σπρώχνει ολοένα και ευρύτερα κομμάτια εργαζόμενων στο καθεστώς της επισφάλειας. Η μεταβολή αυτή έχει οδηγήσει στη συγκρότηση και νέων μορφών συνδικαλιστικής και πολιτικής παρέμβασης. Ποια η σχέση τους με το «παραδοσιακό» εργατικό κίνημα;

Το κίνημα των επισφαλώς εργαζόμενων είναι σε κόντρα με τα παραδοσιακά συνδικάτα. Πέρα από την θεωρία και την πρακτική του ιταλικού εργατισμού, είναι πολύ σημαντική η συμβολή του κινήματος των Αργεντινών άνεργων (των περίφημων Cocaleros), οι οποίοι με την δράση τους την περίοδο που η Αργεντινή ήταν υπό τον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις αλλά και επηρέασαν τις πρακτικές των κινημάτων που περιστρέφονται γύρω από την επισφάλεια. Το «επίσημο» συνδικαλιστικό κίνημα αδυνατεί να αναγνωρίσει αυτές τις νέες εξελίξεις στο πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων, κι αυτό έχει αρνητικές συνέπειες συνολικά στο εργατικό κίνημα.

Ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος ήταν τα γεγονότα της Γένοβας το 2001. Ποιος είναι ο ρόλος των συλλογικοτήτων που πρωταγωνίστησαν στο τότε ιταλικό κίνημα, σήμερα;

Οργανώσεις όπως οι Tutti Bianchi δεν υπάρχουν πια. Αυτό δε σημαίνει πως οι πρακτικές του κινήματος αυτού έχουν χαθεί. Αξίζει να σημειωθεί πως στη γενική απεργία της 15^ης Οκτωβρίου, ο κόσμος που δραστηριοποιείται στα κοινωνικά κέντρα και στις καταλήψεις ήταν αυτός που έδωσε τον τόνο στις διαδηλώσεις της Ρώμης. Επίσης, οι συλλογικότητες που αντλούν από την παράδοση του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος αλλά και τα κοινωνικά κέντρα είναι αυτά που εμπλέκονται στο κίνημα ενάντια στην κατασκευή μιας νέας σιδηροδρομικής γραμμής, ένα έργο που θα προκαλέσει τεράστια οικολογική καταστροφή, αν ολοκληρωθεί. Ωστόσο, η εν γένει κατάσταση του ιταλικού κινήματος δεν είναι καλή. Το κίνημα στην Ισπανία αλλά και στην Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ αυτή της Ιταλίας.

Το 2011 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως χρονιά-έκπληξη, καθώς εμφανίστηκαν στο προσκήνιο ένας αστερισμός πολύμορφων κινημάτων σ’ όλο τον κόσμο, από την Β. Αφρική και την Ισπανία, ως την Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Με ποιο τρόπο μπορούν οι εξελίξεις αυτές να ανοίξουν δρόμους για τον σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα;

Η έννοια του «σοσιαλισμού του 21^ου αιώνα» ίσως είναι κάπως αδόκιμη, καθώς παραπέμπει σε θεωρήσεις και πρακτικές που αναφέρονται ρητά ή άρρητα στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, ακόμα κι αν δεν το επιδιώκουν.Aπό τη δικιά μου σκοπιά,θα έλεγα ότι το κύριο στοιχείο που αναδεικνύεται από όλη αυτή τη νέα γενιά κινημάτων σε όλο τον κόσμο,είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας.Με αυτή την έννοια,αυτή η διαδικασία που έχει στον πυρήνα της τις μορφές άμεσης δημοκρατίας και τη δυνατότητα των ανθρώπων να οργανώνονται σε μικρές κοινότητες και οι ίδιοι να αποφασίζουν για αυτά που τους αφορούν,είναι ένα πρώτο δείγμα για το πώς οι άνθρωποι σήμερα αντιλαμβάνονται την εναλλακτική απάντηση στο κυρίαρχο μοντέλο στη λήψη των αποφάσεων.Πιθανόν,αυτές οι διαδικασίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν την πηγή ενός συνολικότερου κοινωνικού μετασχηματισμού.Αυτό όμως μένει να αποδειχθεί.